Jacek Kuroń (1934-2004) był polskim opozycjonistą, dysydentem i politykiem. Jest postrzegany jako jedna z najważniejszych postaci opozycji demokratycznej w drugiej połowie XX wieku w Polsce i Europie Środkowo-Wschodniej. Marksistowski rewizjonista, członek ruchu reformistycznego partii w 1956, we wczesnych latach rozczarował się partią komunistyczną. W 1965 wspólnie z Karolem Modzelewskim napisał List Otwarty do Partii, krytykujący PRL i jego politykę z lewicowej perspektywy. Przeciwstawienie się dominującej linii partyjnej w Liście sprawiło, że Kuroń został skazany na 3 lata pozbawienia wolności (został warunkowo zwolniony latem 1967). W ciągu całego życia Kuroń spędził łącznie około 10 lat w więzieniach. Kuronia uważa się za ojca chrzestnego opozycji studenckiej strajkującej w Marcu 1968 roku. Był współtwórcą Komitetu Obrony Robotników w 1967, powstałego w reakcji na stłumienie protestów robotniczych w Ursusie i Radomiu.

Poglądy Kuronia trudno ująć w jednoznacznych ramach - nie może być określany jako jednoznaczny, zagorzały anty-komunista, z biegiem czasu raczej stawał się zwolennikiem silnego społeczeństwa obywatelskiego, rezygnując z analizy klasowej, a w polityce po 1989 roku coraz częściej przyjmował pozycje pragmatyczne.

Jacek Kuroń uczestniczył w rozmowach Okrągłego Stołu i został posłem pierwszej kadencji Sejmu w 1989. Pełnił funkcję Ministra Pracy i Pomocy Społecznej w rządach Tadeusza Mazowieckiego i Hanny Suchockiej. W 1995 startował - bez skutku - na urząd Prezydenta kraju. Pod koniec życia zaczął dostrzegać niesprawiedliwości liberalnego kapitalizmu i koszty transformacji po 1989 roku, które sam wcześniej wprowadzał i które żyrował swoim nazwiskiem.