Instytut Historyczny Generała Sikorskiego został założony w maju 1945 roku i nazwany imieniem generała Władysława Sikorskiego (1881-1943), dowódcy Polskiej Armii i Premiera Rządu Polskiego na Uchodźstwie. Instytut utworzono po porozumieniu pomiędzy Heleną Sikorską, wdową po generale Sikorskim, a komitetem organizacyjnym, w skład którego wchodzili wysocy dowódcy Polskiej Armii i członkowie Rządu na Uchodźstwie. Aby uniknąć presji politycznej ze strony rządu brytyjskiego i reżimu państwowego w Warszawie, instytucję założono jako stowarzyszenie, które później otrzymało status organizacji dobroczynnej. Instytut zyskał obecną nazwę (Polski Instytut i Muzeum gen. Sikorskiego – PISM) w 1965 roku, kiedy Instytut Historyczny Generała Sikorskiego połączył się z Polskim Ośrodkiem Naukowym. W 1988 roku do Instytutu przyłączono także Studium Polski Podziemnej. Na PISM składają się Archiwa i Muzeum, które również posiada własne fotograficzne, filmowe i dźwiękowe archiwa. Zbiory archiwalne przedstawiają polski wysiłek wojenny w czasie II wojny światowej i zawierają dokumenty tworzone przez Rząd Polski, Polskie Siły Zbrojne, ruch oporu, osoby indywidualne i instytucje.

W czasie rządów komunistycznych w Polsce, rolą Instytutu było zachowanie polskiej kultury i historii. Instytut dawał też wolny i niczym nieskrępowany dostęp do polskich archiwów i edukacji. Poprzez swoje badania, publikacje i wystawy, PISM walczył z propagandą i historiografią oficjalnie przekazywaną przez reżim w Polsce. Po 1989 roku jego rola się zmieniła. Instytut wciąż stanowi jedno z najważniejszych źródeł wiedzy o polskiej historii czasów II wojny światowej, zwłaszcza poza granicami kraju. Współpracuje z Muzeum Królewskich Sił Powietrznych, polskimi Archiwami Państwowymi, Muzeum Polskiej Armii w Warszawie, Muzeum Marynarki Wojennej w Gdyni, Biblioteką Polską w Paryżu, a także Instytutem Polskim w Rapperswil w Szwajcarii.