Grupa A-Cyklistów była jedną z pierwszych organizacji anarchistycznych w Warszawie lat osiemdziesiątych XX wieku. Grupa powstała w latach 1987-1988 w gronie nastolatków z warszawskich szkół średnich, szczególnie Szkolnego Ośrodka Socjoterapii przeznaczonego dla tak zwanej "trudnej młodzieży". A-Cykliści stanowili względnie mały kolektyw, liczący sobie od kilku do kilkunastu osób. Niemniej organizowane przez nich akcje gromadziły dziesiątki, a nawet setki uczestników. Członkowie grupy A-Cyklistów wywodzili się z różnych środowisk; część z nich zaangażowana była w scenę hardcore punk i kulturę alternatywną, inni mieli już za sobą pierwsze doświadczenia udziału w demonstracjach "Solidarności", ruchu Wolność i Pokój albo Polskiej Partii Socjalistycznej-Rewolucji Demokratycznej. Dla niektórych był to pierwszy raz, gdy włączyli się w działalność polityczną.

A-Cykliści nie stali się nigdy zinstytucjonalizowanym ugrupowaniem, podobnie jak instytucjonalizacji nie poddane zostało nigdy ich archiwum, tworzone od 1988 roku. Kolektyw przybrał formę nieoficjalnej, nieformalnej współpracy młodych aktywistów anarchistycznych. A-Cykliści organizowali polityczne demonstracje i uliczne happeningi, jak również tworzyli alternatywną sztukę, przedstawienia, poezję. Ich spotkania dyskusyjne regularnie odbywały się w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1989 roku A-Cykliści wzięli udział w strajku okupacyjnym Uniwersytetu Warszawskiego, proteście, którego celem była legalizacja działalności Niezależnego Zrzeszenia Studentów. Anarchiści wiele razy uczestniczyli w ulicznych bitwach z milicją, a później policją, a także toczyli walkę ze skinheadami i neonazistami.

Apogeum działalności A-Cyklistów były lata 1989-1991, gdy dramatyczne i bezprecedensowe wydarzenia transformacji ustrojowej od państwowego socjalizmu do liberalnej demokracji stworzyły młodym ludziom nadzieję, że możliwa jest ich anarchistyczna rewolucja, przeciwna zarówno socjalistycznemu państwu, jak i wolnorynkowemu kapitalizmowi. Szybkie rozczarowanie co do rewolucyjnych perspektyw wyraźnie osłabiło zaangażowanie zbuntowanej młodzieży. Po 1991 roku większość działaczy przeszła do nowo uformowanej Federacji Anarchistycznej, podczas gdy pozostali wycofali się z działalności politycznej, koncentrując swoją energię na nauce i pracy.