COURAGE

łączymy kolekcje

Galeria Foksal powstała w 1966 toku w Warszawie. Była współtworzona przez krytyków sztuki i artystów zainteresowanych sztuką awangardową. Wystawiała instalacje audiowizualne, environments i inne formy sztuki konceptualnej przełamującej tradycyjne formy malarstwa i rzeźby. Przede wszystkim jednak związani z nią artyści byli jednymi z pionierów sztuki zdarzeń i happeningu. Ze względu na swe nowatorstwo wiele z tych działań weszło do historii polskiej sztuki współczesnej. 
Wśród założycieli galerii byli krytycy Wiesław Borowski, Anka Ptaszkowska i Mariusz Tchorek oraz artyści Henryk Stażewski,  Zbigniew Gostomski, Edward Krasiński, Roman Owidzki. Do stałych współpracowników dołączył wkrótce także Tadeusz Kantor. Działania galerii i artystyczne życie skupionego wokół niej środowiska od początku dokumentowali jedni z najbardziej uznanych dziś polskich fotografów – Eustachy Kossakowski i Tadeusz Rolke.

Rozłam w środowisku Galerii Foksal, a także atmosfera polityczna w kraju, spowodowały, że w 1970 roku, Kossakowski zdecydował się na emigrację do Francji.
Pracuował m. in. w Muzeum Sztuk Dekoracyjnych w Paryżu i Centrum Pompidou, współpracował z francuskimi czasopismami i wydawnictwami.
Zaczął uprawiać fotografię konceptualną. Zdobył uznanie cyklem 6 metrów przed Paryżem, na którym widnieją tablice drogowych z napisem „Paris”, na drogach dojazdowych do francuskiej stolicy, wraz z ich podmiejskim otoczeniem.
Innym znanym cyklem były zdjęcia plam świetlnych tworzonych przez witraże we wnętrzu gotyckiej katedry w Chartres.

W efekcie antysemickiej nagonki zorganizowanej przez władze komunistyczne oraz udziału polskich wojsk w inwazji na Czechosłowację w 1968 roku, Rolke decyduje się na emigrację. „Nie mogłem wytrzymać tej atmosfery – mówi w wywiadzie z Małgorzatą Purzyńską z 2008 r. – Już nie do życia to był kraj.” Nie dostał jednak paszportu – trafił wcześniej na „czarną listę” w efekcie kontaktów z obcokrajowcami oraz nagrania przez SB jego prywatnej rozmowy, w której wyrażał się niepochlebnie o władzach. W 1970 roku wyjeżdża na stypendium artystyczne do Republiki Federalnej Niemiec i już z niego nie wraca. Przez 10 lat mieszkał w Hamburgu, ożenił się z Niemką. Jako freelancer współpracował z czołowymi gazetami zachodnioeuropejskimi, m.in. „Die Zeit”, „Stern”,  „Der Spiegel”,  „Deutsche Allgemeine Sonntagsblatt”, a także prestiżowym hamburskim pismem artystycznym „Art” (z którym współpracuje okazjonalnie do dziś). Tworzył w tym czasie fotoreporterskie cykle – o hamburskim targu Fischmarkt oraz o podhamburskiej komunie i zarazem ośrodku terapeutycznym dla osób uzależnionych, założonym przez kontrkulturową organizację byłych narkomanów.

W 1972 roku Przemysław Kwiek i Zofia Kulik zamieszkali razem na warszawskiej Pradze, w sąsiedztwie znanych punktów dzielnicy: ulicy Targowej, Dworca Wileńskiego i Bazaru Różyckiego. Było to duże mieszkanie należące do rodziny Kwieka od pokoleń. W oddzielonej części, jednak ze wspólną kuchnią i łazienką, mieszkała wciąż matka i czworo rodzeństwa artysty. W tym prywatnym mieszkaniu, w jednym z dwóch pokojów, Kwiek i Kulik założyli Pracownię Działań, Dokumentacji i Upowszechniania (PDDiU). Była to zarazem ich pracownia, archiwum, jak i miejsce prezentacji wystaw, najczęściej zaś pokazów slajdów z omówieniem dla zaproszonych gości, z kraju i zagranicy. Książka podsumowująca działalność KwieKulik tak rozwija nazwę Pracowni:

„Trzy człony nazwy PDDiU charakteryzują metodę pracy duetu KwieKulik. Działania — przekształcenia materiałowo-przestrzenne i zachowania kontestacyjne były nierozerwalnie połączone z ich rejestracją, Dokumentowaniem. KwieKulik metodycznie dokumentowali działalność własną oraz efemeryczną sztukę innych artystów. Następny etap, czyli 
Upowszechnianie, obejmował autorskie prezentacje polegające na reżyserowaniu wyboru z gromadzonej dokumentacji — artyści każdorazowo tworzyli scenariusz projekcji.”

Wiele lat później PDDiU zmieni nazwę na Archiwum KwieKulik.

Pierwszy Tydzień Kultury Chrześcijańskiej (TKCh) odbył się pomiędzy 20-27 kwietnia 1975 roku w kościele Św. Anny w Warszawie. Pomimo zignorowania wydarzenia przez oficjalne media, inicjatywa okazała się dużym sukcesem pod względem frekwencji oraz krytycznego odbioru wydarzeń towarzyszących przez publiczność. Pierwszy TKCh ujawnił dużą potrzebę prezentowania kultury niezależnej i nowoczesnej sztuki w socjalistycznej Polsce. Tygodnie Kultury Chrześcijańskiej szybko zaczęto organizować również w innych miastach Polski, gdzie stawały się istotnym corocznym wydarzeniem – w wielu miejscach organizowanym do dziś.

Sukces tego przedsięwzięcia zaowocował uformowaniem Duszpasterstwa Środowisk Twórczych, którego członkowie regularnie spotykali się w kościele Św. Anny w Warszawie i angażowali w intelektualne debaty nad stanem polskiej kultury, a także nad bieżącą sytuacją społeczną i polityczną.