COURAGE

łączymy kolekcje

Grupa A-Cyklistów była jedną z pierwszych organizacji anarchistycznych w Warszawie lat osiemdziesiątych XX wieku. Grupa powstała w latach 1987-1988 w gronie nastolatków z warszawskich szkół średnich, szczególnie Szkolnego Ośrodka Socjoterapii przeznaczonego dla tak zwanej "trudnej młodzieży". A-Cykliści stanowili względnie mały kolektyw, liczący sobie od kilku do kilkunastu osób. Niemniej organizowane przez nich akcje gromadziły dziesiątki, a nawet setki uczestników. Członkowie grupy A-Cyklistów wywodzili się z różnych środowisk; część z nich zaangażowana była w scenę hardcore punk i kulturę alternatywną, inni mieli już za sobą pierwsze doświadczenia udziału w demonstracjach "Solidarności", ruchu Wolność i Pokój albo Polskiej Partii Socjalistycznej-Rewolucji Demokratycznej. Dla niektórych był to pierwszy raz, gdy włączyli się w działalność polityczną.

A-Cykliści nie stali się nigdy zinstytucjonalizowanym ugrupowaniem, podobnie jak instytucjonalizacji nie poddane zostało nigdy ich archiwum, tworzone od 1988 roku. Kolektyw przybrał formę nieoficjalnej, nieformalnej współpracy młodych aktywistów anarchistycznych. A-Cykliści organizowali polityczne demonstracje i uliczne happeningi, jak również tworzyli alternatywną sztukę, przedstawienia, poezję. Ich spotkania dyskusyjne regularnie odbywały się w Instytucie Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego. W 1989 roku A-Cykliści wzięli udział w strajku okupacyjnym Uniwersytetu Warszawskiego, proteście, którego celem była legalizacja działalności Niezależnego Zrzeszenia Studentów. Anarchiści wiele razy uczestniczyli w ulicznych bitwach z milicją, a później policją, a także toczyli walkę ze skinheadami i neonazistami.

Apogeum działalności A-Cyklistów były lata 1989-1991, gdy dramatyczne i bezprecedensowe wydarzenia transformacji ustrojowej od państwowego socjalizmu do liberalnej demokracji stworzyły młodym ludziom nadzieję, że możliwa jest ich anarchistyczna rewolucja, przeciwna zarówno socjalistycznemu państwu, jak i wolnorynkowemu kapitalizmowi. Szybkie rozczarowanie co do rewolucyjnych perspektyw wyraźnie osłabiło zaangażowanie zbuntowanej młodzieży. Po 1991 roku większość działaczy przeszła do nowo uformowanej Federacji Anarchistycznej, podczas gdy pozostali wycofali się z działalności politycznej, koncentrując swoją energię na nauce i pracy.

Akademia Ruchu to grupa twórcza działająca na pograniczu teatru, performansu i sztuk wizualnych. Powstała w środowisku studenckim Warszawy w 1973 roku. Oprócz spektakli Akademia Ruchu organizowała happeningi i warsztaty teatralne oraz działała jako interdyscyplinarne centrum sztuki. Akademia Ruchu należała do pierwszych zespołów w Polsce, które zaczęły wystawiać widowiska w przestrzeni miejskiej.

Od założenia Akademii Ruchu w 1972-72 do 2014 roku szefem grupy był Wojciech Krukowski. Pierwszym przedstawieniem zespołu był Collage z 1973. Następnie powstały m.in. Lektorat (1973), Głód (1974), Autobus (1975), Lekcje (1976) i Życie Codzienne po Wielkiej Rewolucji Francuskiej (1980).

Podstawą przedstawień Akademii był ruch, rytm i przestrzeń. Charakterystyczną cechą spektakli AR była rezygnacja z literackich dialogów i fabuły oraz brak tradycyjnych postaci posiadających własny charakter i indywidualne cechy. Zamiast tego pojawiały się fragmenty muzyczne, dźwięki, pojedyncze zdania lub tylko słowa oraz bezosobowe postacie. Akademia ruchu działała w różnych miejscach w Polsce – w Warszawie, Ciechanowie, Poznaniu, Łodzi, Oleśnicy, Ostródzie czy Świnoujściu – przedstawiając interwencje w przestrzeń miejską, gdzie widz stawał się współuczestnikiem wydarzeń.

W 1979 Akademia Ruchu przekształciła się w profesjonalny Ośrodek Teatralny i zaczęła coraz częściej występować za granicą: w Paryżu, Londynie, Avignonie, Brukseli czy Mediolanie. W latach 1979-1981 grupa działała w Centrum Kultury na Pradze Południe, w latach 1989-1994 jej ośrodkiem był żoliborski kino-teatr Tęcza. W latach 90. Akademia Ruchu dalej prowadziła swoje działania: wystawiała performanse i happeningi, także za granicą Polski. W 2012 w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski odbyła się wystawa podsumowująca działania artystyczne Akademii Ruchu w latach 1975-2011.

Archiwum KK NSZZ "Solidarność" gromadzi, opracowuje, przechowuje i udostępnia materiały archiwalne NSZZ "Solidarność". W Archiwum można znaleźć materiały z lat 1976-1990, w tym: 

• Akta struktur NSZZ "Solidarność" - krajowych, zagranicznych, regionalnych i szczebla zakładowego, w tym materiały Krajowej Komisji Porozumiewawczej, Komisji Krajowej, Krajowej Komisji Wykonawczej, Regionów NSZZ "Solidarność" m.in.: Gdańskiego, Słupskiego, Mazowsze, Środkowowschodniego, Śląsko-Dąbrowskiego oraz komisji zakładowych NSZZ "Solidarność";
• Akta komitetów społecznych organizowanych i działających w oparciu o struktury NSZZ "Solidarność";
• Spuścizny kapelanów "Solidarności";
• Kolekcje prywatne, w tym korespondencję do Lecha Wałęsy z lat 1983 - 1989;
• Kolekcje materiałów dotyczących strajków i wydarzeń politycznych w PRL, a także zbiory czasopism i druków zwartych wydawnictw niezależnych publikowanych przez NSZZ "Solidarność" oraz KSS KOR, Ruch Młodej Polski, Wolne Związki Zawodowe Wybrzeża i inne;
• 2,5 tys. plakatów i ulotek - również z Marca 1968 i Grudnia 1970 roku;
• 20 tys. fotografii, negatywów, matryc drukarskich;
• ok. 700 taśm, kaset i szpul radiowych z zapisem posiedzeń ciał statutowych Związku, wywiadów działaczy NSZZ "Solidarność", programów kabaretowych, piosenek "niezależnych" i innych materiałów związanych z "Solidarnością".

Narodowa biblioteka Wielkiej Brytanii. Poza książkami (ponad 25 milionów egzemplarzy), magazynami i manuskryptami, jej obszerne zbiory obejmują zdjęcia, gazety codzienne, patenty, mapy oraz nagrania dźwiękowe i muzyczne. Biblioteka posiada zbiory niezwykłej wagi dla historii Europy i świata. Najcenniejsze elementy to m.in. Magna Carta, Dziennik Leonarda Da Vinci, pierwszy egzemplarz gazety The Times (1788) czy nagranie próbnej przemowy Nelsona Mandeli. Zbiory obejmują pisane wytwory kultury od chińskich kości wróżebnych po dzisiejsze egzemplarze gazet.

Ponadto, Biblioteka Brytyjska posiada kolekcje, które nie mogły zostać zgromadzone w innych krajach ze względów instytucjonalnych czy ideologicznych, takie jak materiały podziemne tworzone w socjalistycznej Polsce.