Henryka Dobosz-Kinaszewska (ur. 1940) jest dziennikarką i filmowcem. W 1962 roku rozpoczęła pracę w wydawnictwie, jednak szybko zdecydowała się na karierę dziennikarki. W latach 60. i 70. pracowała w kilku polskich gazetach, zazwyczaj w dziale kultury.
W sierpniu 1980 roku dołączyła do protestów w Stoczni Gdańskiej i wraz z niemal 50 innymi dziennikarzami podpisała list poparcia dla strajkujących (robocza wersja tego dokumentu znajduje się obecnie w zbiorach Europejskiego Centrum Solidarności). W czasie stanu wojennego była zaangażowana w tworzenie i kolportaż podziemnej prasy i literatury. Po 1989 roku kontynuowała karierę jako dziennikarka. Ponadto, w latach 90. zaangażowała się zawodowo w środowisko filmowe. Jako reżyserka i autorka scenariuszy współtworzyła kilka filmów dokumentalnych, głównie skupiających się na działaczach opozycyjnych (np. Stanisławie Barańczuku czy Lechu Bądkowskim).
W notacji Henryka Dobosz-Kinaszewska dzieli się swoimi osobistymi odczuciami. Jej narracja ukazuje poczucie humoru, które pozwoliło jej przetrwać najcięższe czasy stanu wojennego. Opisuje także własne „opozycyjne przebudzenie”, kiedy w reakcji na dotkliwe przeżycia w roku 1981 (m.in. aresztowanie jej męża Adama Kinaszewskiego) odkryła w sobie głębokie uczucia patriotyczne i motywację do działalności opozycyjnej.
Notacja filmowa z Henryką Dobosz-Kinaszewską jest częścią pierwszej edycji projektu „Solidarność. Co zostało” przeprowadzonego przez Europejskie Centrum Solidarności w Gdańsku (przy technicznym wsparciu Video Studio Gdańsk i finansowym ze strony Narodowego Centrum Kultury, poprzez program „Patriotyzm jutra”). Od 2008 roku przeprowadzonych zostało VII edycji projektu „Solidarność. Co zostało”.
