Jerzy Onuch (1954) jest uznanym na świecie artystą, wykładowcą, kuratorem i dyplomatą. W 1976 roku wraz z Januszem Bałdygą i Łukaszem Szajną stworzył grupę Pracownia Dziekanka, w której działał przez następnych kilka lat. W 1979 roku objął stanowisko współkierownika Studenckiego Centrum Środowisk Artystycznych, następnie Pracowni Dziekanka, i pełnił je do 1986 roku, kiedy wyjechał do USA, a następnie do Kandy. W latach dziewięćdziesiątych oprócz prezentacji twórczości własnej zajął się badaniem i promowaniem młodej sztuki ukraińskiej. Od 1997 do 2004 roku był dyrektorem Centrum Sztuki Współczesnej w Kijowie, następnie – w latach 2005-2010 – dyrektorem Instytutu Polskiego w Kijowie, zaś od 2010 do 2015 roku – dyrektorem Instytutu Kultury Polskiej w Nowym Jorku.
W latach siedemdziesiątych Onuch studiował malarstwo i grafikę na warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych. W 1976 roku wraz z Januszem Bałdygą i Łukaszem Szajną skorzystał z propozycji ówczesnego kierownika Dziekanki Wojciecha Krukowskiego, który zaoferował studentom uczelni artystycznych wykorzystanie kamery do realizacji własnych prac. Pokaz Onucha, Bałdygi i Szajny zaowocował zaproszeniem do stałej współpracy, złożonym przez Krukowskiego. W takich okolicznościach trzej młodzi twórcy założyli Pracownię Dziekanka, przedsięwzięcie skupione na otwartym procesie twórczym, eksperymentowaniu i pracy samokształceniowej. Od 1979, po odejściu Krukowskiego, Onuch wraz z Tomaszem Sikorskim przejął stery Studenckiego Centrum Środowisk Artystycznych Dziekanka, które w 1981 roku przeistoczyło się w Pracownię Dziekanka – autonomiczną jednostkę w strukturze ASP (wcześniej SCŚA funkcjonowało pod parasolem SZSP).
W twórczości własnej, podobnie jak w pracy organizacyjnej, Onuch zainteresowany był sztuką nowych mediów, instalacji i performansu. Prowadził również dociekania teoretyczne. W latach osiemdziesiątych zorganizował przeszło siedemdziesiąt wystaw i innych wydarzeń artystycznych. W 1986 roku został zaproszony na konferencję w Vancouver; z wyjazdu tego nie wrócił, wybierając pozostanie na emigracji, by po roku spędzonym w USA osiedlić się w Toronto. Kontynuował działalność artystyczną, edukacyjną i kuratorską.
W połowie lat dziewięćdziesiątych Onuch wrócił do Polski, gdzie już wcześniej regularnie przyjeżdżał z wykładami i brał udział w wystawach (na przykład w Centrum Sztuki Współczesnej Zamek Ujazdowski w Warszawie). W tym samym czasie zaczął szerzej zajmować się młodą sztuką ukraińską, pełniąc funkcje kuratora wystaw i jurora w konkursach. W 1997 roku został dyrektorem Centrum Sztuki Współczesnej w Kijowie, ściągając do tego miasta prace światowej sławy artystów awangardowych oraz promując młodych ukraińskich artystów zaangażowanych politycznie. Następnie Onuch zajął stanowisko dyrektora Instytutu Polskiego w Kijowie (2005-2010), a wreszcie – od 2010 do 2015 roku – dyrektora Instytutu Kultury Polskiej w Nowym Jorku.
W czasach państwowego socjalizmu w Polsce Onuch tworzył i wystawiał sztukę progresywną, niezależną, eksperymentującą, która niewątpliwie wykraczała poza ramy określone w oficjalnych założeniach polityki kulturalnej. Jednakże niszowy charakter tej działalności nie ściągał na nią represji, choć wiązał się ze skromnymi i niepewnymi środkami.
