Jerzy Grzegorzewski to reżyser, scenograf, dramaturg, malarz. W trakcie swojej pięćdziesięcioletniej kariery był związany z czołowymi polskimi teatrami ((dyrektor Teatru Narodowego (1997-205) i Teatru Studio (1982-1997) w Warszawie, reżyser w Teatrze im. Jaracza w Łodzi (1970-76) i Starym Teatrze w Krakowie (1978-1982), kierownik artystyczny Teatru Polskiego we Wrocławiu 1978-1981)). Pierwszy spektakl wystawił w 1961 roku - ostatni w 2005.
Odcisnął swoje piętno na Teatrze Studio, którym kierował między 1981 a 1997 rokiem. Po jego śmierci Teatr Studio wyodrębnił specjalną komórkę - Pracownię im. Jerzego Grzegorzewskiego, która zajmuje się dokumentowaniem i opracowywaniem spuścizny po Grzegorzewskim.

Grzegorzewskiego uważa się za jednego z najważniejszych reżyserów i twórców w polskim dwudziestowiecznym teatrze z racji na zachowywanie przez niego równowagi między awangardowym myśleniem o scenie a szacunkiem dla tradycji i klasycznej literatury. Z tego też powodu był krytykowany z różnych stron sporu o wartości współczesnego teatru - dla awangardystów i brutalistów był zbyt konserwatywny, dla tradycjonalistów, przywiązanych do bardziej "mieszczańskiej" sztuki - zbyt wywrotowy. Paradoksalnie, w latach 80. ułatwiło mu to objęcie stanowiska dyrektora artystycznego Teatru Studio - dla władzy jego teatr był zbyt wsobny, nieoczywisty i odrębny, aby w opinii partyjnych technokratów mógł stwarzać bezpośrednie zagrożenie dla głównej linii ideologicznej sztuki uprawianej w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. W czasie swojej kariery był wielokrotnie odznaczany państwowymi i zagranicznymi wyróżnieniami a spektakle produkowane w Teatrze Studio podróżowały po świecie, stanowiąc wizytówkę polskiego teatru. Jednocześnie, Grzegorzewski nigdy nie wpadł w apologetyczną służalczość wobec władz socjalistycznych - wręcz przeciwnie, jego spektakle niosły za sobą krytykę wizji wspólnoty i jednostki promowaną przez oficjalny dyskurs.