Witold Krymarys (1948) jest fotografikiem reprezentującym nurt intermedialny i analityczny, a także twórcą filmów i wideo artów. W latach osiemdziesiątych brał udział w Kulturze Zrzuty. Oprócz fotografii artystycznej zajmuje się fotografią reklamową i użytkową.

Krymarys ukończył studia na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej. W 1972 roku wstąpił do Łódzkiego Towarzystwa Fotograficznego, zaś dwa lata później – do Związku Polskich Artystów Fotografików. Od 1974 roku uprawia „fotografię poruszoną” i konceptualizuje ją, wskazując m.in. na związane z ruchem emocje i doświadczenie czasoprzestrzenne. Podobnie jak inni przedstawiciele fotomedializmu lat siedemdziesiątych, na przykład Antoni Mikołajczyk czy Ryszard Waśko, Krymarys zainteresowany był analizą ruchu w fotografii i ontologią obrazu fotograficznego. Jednocześnie Krymarys nie unikał podejmowania kwestii społecznych. By uchwycić dynamizm zdarzeń artysta posługiwał się jednocześnie fotografią i wideo, a swoje prace opatrywał często ironicznymi podpisami – tak jak na autorskiej wystawie Fotomocje w 1985 roku.

Humor oraz zainteresowanie intermedialnością i ruchem w fotografii zbliżały Krymarysa do Łodzi Kaliskiej i Kultury Zrzuty. Fotografik uczestniczył w plenerach w Teofilowie i spotkaniach na Strychu. W 1986 roku wraz z Józefem Robakowskim nakręcił film Maszyny drżące, kominy dymiące..., stanowiący dramatyczny gest pożegnania środowiska Kultury Zrzuty ze Strychem. W ramach Kultury Zrzuty powstała również o rok wcześniejsza praca Krymarysa praca Taniec Ewy B.; film zmontowany z celowo niewyraźnych zdjęć stanowił dokumentację spontanicznego tańca na stole w trakcie imprezy. Artysta sięgał wówczas nie tylko po aparat fotograficzny, lecz także po kamerę wideo i za ich pomocą krytycznie badał przekazy medialne, jak chociażby w pracy Wyścig z 1987 roku: obserwacji wyścigu kolarskiego jednocześnie w telewizji i za oknem.

Krymarys pozostaje wierny „fotografii poruszonej”, często kontrastowo zestawiając statyczność architektury i rzeźby z dynamiką ludzkich gestów i ruchu ulicznego. Od 1982 roku prowadzi w Łodzi własne studio fotograficzne.

Źródła:

Krzysztof Jurecki, „Koncepcja zdjęć poruszonych według Witolda Krymarysa”, w: „Witold Krymarys. Fotografia poruszona 1974-2016”, Anna Araszkiewicz (red.), Łódź 2016.

Piotr Krajewski i Violetta Kutlubasis-Krajewska (red.), „Ukryta dekada. Polska sztuka wideo 1985-1995”, Wrocław 2010.