Jerzy Toeplitz był historykiem kina i krytykiem filmowym działającym w Polsce do lat siedemdziesiątych. Współtworzył i kierował Łódzką Szkołą Filmową, z której został wyrzucony w 1968. Wydarzenia marcowe zmusiły go do wyjazdu z kraju – w 1970 udał się do Australii.

Toeplitz jest osobą, która od razu po wojnie zapoczątkowała proces gromadzenia i zdobywania ocalałych kopii polskich filmów. To z jego inicjatywy pierwsze filmy znajdowane w powojennej Polsce weszły do kolekcji Międzynarodowej Federacji Archiwów Filmowych (FIAF). W latach 1946-1972 był przewodniczącym tej Federacji. Oprócz bieżącej działalności jako krytyk filmowy i twórca polskich archiwów filmowych, Toeplitz zajmował się badaniem i dokumentowaniem dziejów polskiego kina. Opublikował 6-tomowe dzieło „Historia sztuki filmowej”, które obejmowało lata 1895-1953.

Jerzy Toeplitz należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, był jednym z architektów nowego przemysłu filmowego na terenie powojennej Polski. Jego recenzje filmowe i opinie o wchodzących na ekrany filmach cieszyły się dużym poważaniem. Do antysemickiej czystki w 1968 roku umiał odnaleźć się w PRL-owskiej rzeczywistości, reprezentując polskie kino za granicą, ściągając do Polski zagraniczne dzieła, szukając zagubionych w wojennej pożodze filmów. W tym sensie, nie był jednoznacznie opozycyjny wobec politycznych realiów socjalizmu – jak wielu artystów w tamtym czasie, zajmował się odbudową polskiego życia kulturalnego w takich warunkach, jakie istniały. Jest jednak ważną postacią dla rozwoju polskiej archiwistyki filmowej - to z jego inicjatywy i dzięki jego staraniom powstało Archiwum Filmowe, później przemianowane na Filmotekę Narodową.