Tadeusz Kantor był reżyserem teatralnym, twórcą happeningów, malarzem, scenografem, teoretykiem sztuki.
Jego twórczość teatralna znalazła szerokie międzynarodowe uznanie i wywarła wpływ na teatr europejski w latach 70. i 80.
Studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie.
W 1956 roku założył grupę teatralną Cricot 2. Jej nazwa nawiązuje przedwojennego awangardowego teatru plastyków Cricot. Ośrodki Teatru Cricot 2 powstały w Krakowie i we Florencji.
Wystawiał sztuki Stanisława Ignacego Witkiewicza, inspirował się prozą Brunona Schulza. Czerpał także z własnej biografii.
Jego praktyka teatralna znana jest z wykorzystywania manekinów.
Swoją wizję teatru nazywał m. in. „Teatrem śmierci”.
„W wielu [spektaklach] uczestniczył bezpośrednio, w pewnym sensie jako «mistrz ceremonii», czujnym okiem śledzący przebieg akcji, interweniujący, kiedy trzeba. Te właśnie realizacje, nierzadko noszące znamiona autorskiej wizji wypełnionej odniesieniami do skomplikowanej, wielokulturowej polskiej historii oraz ikonografii, przyniosły autorowi rozgłos i uczyniły zeń patrona teatru łączącego plastyczne widzenie formy z potrzebą głęboko osobistego, emocjonalnego przekazu. Wiele z nich weszło do historii światowej dramaturgii.” (Culture.pl)
Jego najbardziej znane i uznane realizacje to: Umarła klasa (1975), Gdzie są niegdysiejsze śniegi? (1979), Wielopole, Wielopole (1980), Niech sczezną artyści (1985), Nigdy tu już nie powrócę (1988), Dziś są moje urodziny (1991). Jego najbardziej znany happening to Panoramiczny happening morski z 1977.

Źródła:
Kitowska-Łysiak Małgorzata, Tadeusz Kantor, Culture.pl, http://culture.pl/pl/tworca/tadeusz-kantor

Kłossowicz Jan, Tadeusz Kantor. Teatr, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1991.