Zbiory Erazma Ciołka trafiły do Instytutu Hoovera dzięki staraniom Macieja Siekierskiego – starszego kuratora zbiorów z Europy Środkowo-Wschodniej. Ważnym celem instytucji jest pozyskiwanie historycznych materiałów archiwalnych, dokumentujących przemiany w Bloku Wschodnim, dlatego zbiory Erazma Ciołka dobrze wpisywały się w profil archiwum. Ciołek, jako fotograf strajków czy pierwszych częściowo wolnych wyborów, jest jednym z najważniejszych polskich fotografów społecznych lat 80.
Ciołek był fotoreporterem, znanym przede wszystkim z dokumentowania ruchu "Solidarności" i opozycji demokratycznej w latach 80. Z wykształcenia socjolog, karierę jako fotograf rozpoczął w latach 50. Pracował dla najważniejszych polskich gazet, magazynów i Polskiej Agencji Prasowej. Jego pierwsze spotkanie z działalnością opozycyjną nastąpiło w 1968 roku przy okazji fotografowania strajków studenckich, w czasie których sam został na krótko zatrzymany przez milicję. Ciołek dokumentował także zjawiska społeczne ukrywane przez system, jak uzależnienie od narkotyków; fotografował prominentnych polskich artystów wizualnych i ich prace, a także robił reportaże z zagranicy.
Przed 1980 rokiem Ciołek nie był członkiem opozycji i nie angażował się politycznie. Wszystko zmieniło się pod wpływem spontanicznej wyprawy do gdańskiej Stoczni im. Lenina w sierpniu 1980. Ciołek stał się świadkiem i dokumentalistą strajku stoczniowców, i pośrednio – narodzin Solidarności. Jego zdjęcie stoczniowców, ich rodzin i tłumów wspierających protest stanowią jedne z najważniejszych dokumentów współczesnej historii Polski: ukazują wielki entuzjazm, duchowe przebudzenie i niepokoje społeczne burzliwych miesięcy 1980 roku. Później Ciołek skupił się na stanie wojennym i podziemnej Solidarności, fotografując antykomunistyczne protesty i demonstracje, pielgrzymkę Jana Pawła II do Polski, łamanie praw człowieka i ofiary przemocy milicyjnej. Jego reportaże fotograficzne z pogrzebów księdza Jerzego Popiełuszki i Grzegorza Przemyka – zamordowanych przez służby odpowiednio w 1984 i 1983 roku, ukazywały moc pokojowych demonstracji przeciwko reżimowi generała Wojciecha Jaruzelskiego. Polemizowały z państwową propagandą i wywarły duży wpływ na społeczeństwo. Oba reportaże pokazywano później jako wystawy w kościołach i prywatnych galeriach. Ciołek był jedynym fotografem, który regularnie uczestniczył w aktywności opozycji i dokumentował nielegalne spotkania jej przywódców. Organizował też usługi fotograficzne dla niezależnych mediów i podziemnych drukarni. W 1988 roku wrócił do Gdańska, gdzie fotografował strajk rozpoczynający drogę do negocjacji pomiędzy Solidarnością i rządem. Ciołek dokumentował także rozmowy Okrągłego Stołu i częściowo wolne wybory 4 czerwca 1989 roku, które zakończyły się zwycięstwem Solidarności i utworzeniem rządu Tadeusza Mazowieckiego (pierwszego niekomunistycznego rządy we Wschodniej Europie po przejęciu władzy przez komunistów w latach 40. Ciołek był nie tylko świadkiem tych wyjątkowych wydarzeń, ale odegrał też ważną rolę w kampanii wyborczej 1989 roku, fotografując kandydatów Solidarności z Lechem Wałęsą, co zostało później wykorzystane na plakatach wyborczych.
Zdjęcia Ciołka ze strajku w stoczni gdańskiej w 1980 roku były pokazywane w polskich galeriach, kościołach, fabrykach i innych publicznych przestrzeniach, a w później także w Belgradzie, Londynie i Sztokholmie. W latach 80. Ciołka nagradzało wiele niezależnych instytucji kulturalnych. Po 1989 roku otrzymał także najwyższe nagrody państwowe. Doceniono jego zasługi w szerzenie idei Solidarności na całym świecie i wkład w zachowanie pamięci o dramatycznych wydarzeniach w historii ruchu, a także budowanie jego reprezentacji wizualnej. Jego wyjątkowe zdjęcia Polski lat 80. były szeroko wykorzystywane w światowych mediach i publikacjach.
