Radio Wolna Europa / Radio Swoboda jest rządową jednostką finansowaną przez rząd Stanów Zjednoczonych, której celem jest przekazywanie informacji, wiadomości i analiz politycznych w krajach Europy Wschodniej, Azji Centralnej i Bliskiego Wschodu. Została założona tuż po drugiej wojnie światowej, w 1949 – pierwotnie jako źródło antykomunistycznej propagandy w krajach Europy Środkowo-Wschodniej.
Polska Sekcja Radia Wolna Europa działała od 1952 do 1994 roku. Jej pierwszym i najbardziej prominentnym dyrektorem był Jan Nowak-Jeziorański, szef radiostacji w latach 1951-1976. Audycje Radia Wolna Europa były systematycznie zagłuszane przez polskie służby bezpieczeństwa a twórcy związani z radiostacją – narażeni na represje. Polska Sekcja Radia Wolna Europa przez dziesięciolecia kreowała i organizowała wiedzę Polaków o sytuacji politycznej kraju w kontraście do oficjalnych przekazów mediów państwowych w Polsce. Dla osób, chcących poznać inny niż partyjny punkt widzenia na sytuację społeczno-polityczną PRL, Radio Wolna Europa często było pierwszym źródłem informacji. Radiostacja nie tylko prezentowała dzieła literackie i artystyczne niedostępne w Polsce, ale przede wszystkim służyła jako narzędzie mobilizacji politycznej.
Jednym z najważniejszych wydarzeń w historii RWE było świadectwo Józefa Światło, wysoko postawionego członka aparatu represji w stalinowskiej Polsce, który w latach 50. uciekł na Zachód. Jego szczere wyznania o mechanizmach działania aparatu represji stalinowskiej były dla wielu szokiem – a dla innych potwierdzeniem jednoznacznie złej opinii o naturze powojennego państwa polskiego. Podobnie w okresie wszelkich przesileń politycznych w Polsce, to Radio Wolna Europa było medium chętnie przyjmującym wszelkie relacje opozycjonistów na temat wydarzeń i rozpowszechniającym wiadomości od opozycji wśród słuchaczy.
Wśród dziennikarzy tworzących Polską Sekcję RWE można wymienić Józefa Czapskiego, Gustawa Herlinga-Grudzińskiego czy Leopolda Ungera. Równie ważne były osoby występujące w audycjach i nagraniach RWE ze świata: polityki ( gen. Władysław Anders, gen. Tadeusz Bór – Komorowski, gen. Tadeusz Kasprzycki, gen. Kazimierz Sosnkowski, gen. Józef Haller, Adam Ciołkosz, gen. Felicjan Sławoj – Składkowski, gen. Stanisław Maczek czy Stanisław Mikołajczyk) oraz literatury i sztuki ( Witold Gombrowicz, Czesław Miłosz, Jerzy Kosiński, Sławomir Mrożek, Jerzy Giedroyć, Marek Hłasko, Leopold Tyrmand). Audycje z ich udziałem przedstawiały zupełnie inną wizję Polski, Europy i świata niż ta, którą można było znaleźć w polskich mediach państwowych i w tym sensie służyły podtrzymaniu nastrojów opozycyjnych wobec władzy zarówno w Polsce, jak i wśród społeczności polskiej na Zachodzie. Po 1989, wraz z zakończeniem Zimnej Wojny I przemianami polityczno-społecznymi w Polsce (m.in. zniesieniem cenzury), Polska Sekcja RWE zaczęła tracić na znaczeniu. Niektórzy z jej dziennikarzy wrócili do Polski, inni pozostali na emigracji, jednak w sytuacji braku jednoznacznego wroga nie mieli już takich możliwości kreowania publicznych narracji o Polsce.
Aż do późnych lat 80., nagrania audycji Polskiej Sekcji RWE nie były należycie przechowywane i archiwizowane. W związku z tym jedynie 5% wszystkich audycji wyprodukowanych przez radiostację zostało zdigitalizowanych (ok. 17-18 tys. nagrań). Proces dygitalizowania nagrań wymagał współpracy między Hoover Institution a Polskim Radiem SA i Narodowym Archiwum Cyfrowym. Hoover Institution jest głównym archiwum posiadającym nagrania wszystkich sekcji Radia Wolna Europa i przekazał licencję na użytkowanie nagrań Polskiej Sekcji RWE do Narodowego Archiwum Cyfrowego. Z kolei Polskie Radio SA we współpracy z NAC stworzyło specjalną stronę internetową, na której prezentuje spuściznę Polskiej Sekcji RWE w formie nagrań i zdjęć.
