Stanisław Barańczak (1946-2014), polski poeta, eseista, tłumacz, filolog i współpracownik KOR-u, znany był z subtelnego i wyrafinowanego poczucia humoru. W 1981 roku, podziemne wydawnictwo KOS wydało Książki najgorsze: 1975-1980, zbiór recenzji literackich. Barańczak zaczął przesyłać recenzje do gazety Student w 1975 roku, ukrywając się pod fikcyjnym duetem Feliksa Trzymałko i  Szczęsnego Dzierżankiewicza. Jego celem było miażdżenie złej literatury, co obejmowało policyjne kryminały detektywistyczne, wydawane przez Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, nowele erotyczne Jerzego Putramenta (byłego stalinowskiego ministra kultury) oraz wiele innych rodzajów literackiego kiczu, wydawanego masowo w PRL. Odwołując się do koncepcji „estetyzacji banalności” Vaclava Havla, Barańczak opisał swoją książkę jako studium relacji pomiędzy totalitaryzmem i złą literaturą, „grafomanią z nadrukiem państwowym”, kwitnącą w socjalizmie państwowym ze względu na wyższość kryteriów ideologicznych nad artystycznymi (Barańczak, 9-11). Humorystyczna książka Barańczaka jest wyrazem silnego oporu kulturowego wobec reżimu. Pomimo że aspekt „totalitaryzmu” stracił na aktualności, Książki najgorsze wciąż stanowią kultową pozycję podziemnej literatury polskiej.