Kolekcja Galerii P.O. Box 17 zgromadzona przez Tomasza Sikorskiego, jednego z kuratorów galerii, dokumentuje krótki okres tego przedsięwzięcia. Galeria stanowiła swego rodzaju przedłużenie wcześniejszej działalności Galerii Mospan, prowadzonej przez Sikorskiego wespół z Tomaszem Konartem. Po decyzji władz klubu Mospan, działającego przy Politechnice Warszawskiej, o zamknięciu Galerii Mospan w grudniu 1978 roku (pod pozorem remontu), Sikorski i Konart postanowili kontynuować pracę na własną rękę, w formie galerii bez stałej powierzchni wystawienniczej. Tak powstała Galeria P.O. Box 17, której jedyną przestrzenią była skrzynka pocztowa nr 17 w urzędzie pocztowym nr 65 w Warszawie.
W praktyce Galeria O.O Box 17 korzystała z gościnności zaprzyjaźnionych ośrodków kulturalnych: dwukrotnie z przestrzeni Studenckiego Centrum Środowisk Artystycznych Dziekanka, a raz – klubu Stodoła. W Dziekance odbyły się zorganizowane przez Sikorskiego i Konarta dwie przekrojowe wystawy zbiorowe. Pierwsza z nich, Dokumentacja i autodokumentacja, odbyła się 5-6 marca 1979 roku, a ekspozycji towarzyszyła sesja teoretyczna. W wydarzeniu wzięli udział Peter van Beveren, Andrzej Jórczak, Tomasz Konart, Zofia Kulik i Przemysław Kwiek, Jerzy Olek, Jerzy Onuch, Andrzej Partum, Andrzej Paruzel, Józef Robakowski i Tomasz Sikorski – przedstawiciele czołowych środowisk neoawangardowych Warszawy, Łodzi i Wrocławia. Podobnie bogate grono twórców zgromadziła wystawa i sesja teoretyczna Fotografia – stan aktualny z 16-21 listopada 1979 roku – uczestniczyli w niej Janusz Bałdyga, Jacek Jóźwiak, Janusz Kołodrubiec, Tomasz Konart, Paweł Kwiek, Jacek Malicki, Jerzy Onuch, Antoni Mikołajczyk, Andrzej Paruzel, Józef Robakowski, Andrzej Różycki, Zygmunt Rytka, Tomasz Sikorski, Łukasz Szajna i Ryszard Waśko. W międzyczasie, 24 kwietnia 1979 roku, performans w klubie Stodoła wykonał Krzysztof Zarębski. Oprócz organizacji wydarzeń Galeria P.O. Box 17 wydała kilka publikacji, w tym katalogi prac Sikorskiego i Konarta.
Działalność Galerii P.O. Box 17 oddawała charakterystyczne cechy i nurty sztuki neoawangardowej późnych lat siedemdziesiątych XX wieku. Sikorski i Konart zainteresowani byli społecznym wymiarem sztuki, rozumianym jako samoorganizacja środowisk twórczych i rozwijanie relacji interpersonalnych Eksplorowali efemeryczne formy ekspresji artystycznej, takie jak performans, happening, pokaz itp., do których rozwijania niepotrzebna była stała siedziba. Już w tytule pierwszej wystawy swój wyraz znalazła świadomość twórców, że zwłaszcza w przypadku tak ulotnych gatunków artystycznych (i bezradności lub braku zainteresowania ze strony krytyków) konieczne jest prowadzenie skrupulatnej dokumentacji działań. Zaznaczenie w nazwie galerii numeru skrzynki pocztowej oddawało z kolei zamiar uczestniczenia w światowej sieci mail artu. Znamienne jest także rozwijanie, równolegle z praktyką artystyczną, rozważań teoretycznych – w sesjach towarzyszących wystawom, w trakcie wystąpień i w publikacjach. Choć Galeria P.O. Box 17 przetrwała tylko rok, jako samodzielna, pozbawiona wsparcia finansowego i własnego miejsca inicjatywa dwóch młodych artystów stanowi istotny element historii neoawangardy w PRL.
Źródła:
Tomasz Sikorski, Galeria P.O.Box 17 - historia i kalendarium, http://galeriapobox17.blogspot.com/2015/01/galeria-pobox-17-historia-kalendarium-i.html;
Tomasz Sikorski, Free Energy, Mazowieckie Centrum Sztuki Współczesnej Elektrownia, Radom 2017.
