"Ikonosfera" to długoletni cykl fotograficzny, w którym artysta operuje fragmentami kobiecego ciała i najbliższym otoczeniem autora. W pierwszych dwóch instalacjach artystycznych, Dłubak wykorzystał wnętrze galerii. W kolejnej - wykorzystywał po prostu nagą ścianę, na której tle fotografował kobiece siało. Zdjęcia w cyklu ułożone są jako podłużne paski, co daje efekt lustrzanego odbicia. Fragmenty Ikonosfery III były wystawione przez Dłubaka na wystawie w Klubie Międzynarodowej Prasy i Książki w Warszawie w 1970 roku, całość została zaprezentowana rok później. Z kolei wystawa Ikonosfera II była pokazywana w Krakowie podczas wystawy Fotografia subiektywna (1968). Przez aranżację wnętrza, Dłubak zmuszał widzów do nawiązania kontaktu z wielkimi powiększeniami kobiecego ciała - aby przejść przez wystawę, widz musiał ocierać się własnym ciałem o odbitki, dotykać ich i zmieniać ich położenie. 

Podobnie jak inne cykle fotograficzne Dłubaka, wszystkie części Ikonosfery podważały przeważającą w socjalizmie wizję fotografii jako reprezentacji rzeczywistości. W przeciwieństwie do standardowych szkół fotografii w Polsce, które promowały fotografię reporterską, realistyczną i mimetyczną, Dłubak wykorzystywał i bawił się nowymi formami myślenia o obrazie. Jego inspiracją byly przede wszystkim dyskutowane wtedy na Zachodzie symbolizm, strukturalizm i konstruktywizm. W tym sensie, prace Dłubaka zaliczane są do awangardy polskiej fotografii. Co więcej, Dłubak podnosi rzadką w tym czasie kwestię nagości i cielesności. Przedstawia on jednak kobiece ciało nie jako przedmiot męskiego pożądania, ale jako jeden z elementów rzeczywistości - obok przestrzeni, światła, przedmiotów. W ten sposób jego twórczość otwarcie konfrontuje przeważającą i oficjalną w tamtym czasie wizję fotografii rozpowszechnianą przez oficjalne, państwowe stowarzyszenia fotografów czy redaktorów pism.