Diagram Etapy ewolucji sztuki z 1972 roku stanowi graficzne rozwinięcie idei, które Ludwiński wyłożył już dwa lata wcześniej w tekście Sztuka w epoce postartystycznej. Ludwiński często posługiwał się rysunkami i diagramami jako pomocami w objaśnianiu swoich refleksji o historii i przyszłości sztuki. Jako człowiek słowa mówionego niewiele pisał, dużo natomiast opowiadał, dyskutował i przekonywał w formie ustnej, posiłkując się notatkami w postaci zapisków i szkiców. Z drugiej strony, rysunki Ludwińskiego świadczą też o jego wyobraźni wizualnej. W tym przypadku ewolucja sztuki oddana jest poprzez nakładanie się na siebie kolejnych pierścieni, analogicznie jak słoje widoczne w przekroju pnia drzewa.

Etapy ewolucji sztuki pokazują w sugestywny sposób zależności i kierunki rozwoju między głównymi gatunkami sztuki nowoczesnej, a także projektują jej nadchodzące dopiero tendencje, poprzez sztukę konceptualną i niemożliwą (czyli nurty rozwijane na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, aż po etap 0, w którym sztuka miała rozproszyć się w rzeczywistości nauki, techniki i życia społecznego, oddziałując poprzez empatię i rozumienie ponadintelektualne.

Diagram stanowi depozyt Dolnośląskiego Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych w Muzeum Współczesnym Wrocław i prezentowany jest na wystawie w dwóch wersjach językowych: oryginalnej (polskojęzycznej) i angielskim tłumaczeniu.